Schody do nieba czyli do trzech razy sztuka

Udało się!

Dopiero teraz oglądając zdjęcia dociera do mnie informacja, że w końcu dokonałem prawdopodobnie najbardziej niesamowitego wyczynu oferowanego przez Oahu, bynajmniej w kategorii "nie odrywania stóp od ziemi".

Brak pomyślności wcześniejszych prób poskutkował np brakiem wpisu do serii zdjęć "Kiedy diabeł nie mówi dobranoc" więc najwyższy czas na wyjaśnienia.

Pierwszą próbę zdobycia Haiku (właściwa nazwa schodów do nieba) podjęliśmy w czasie świętowania urodzin Times'a. Wtedy podekscytowani wyzwaniem w 5 osobowej grupie przed 2 w nocy wsiedliśmy w taxi mające nas zawieźć do Kaneohe - miasta, gdzie przy pomocy informacji z internetu i gpsu w telefonie chcieliśmy znaleźć schody. Podobno jest ich ponad 4000 tysiące i prowadzą na szczyt góry. Powody dotarcia tam w środku nocy są dwa. Chęć zobaczenia wschodu słońca po dotarciu na szczyt oraz strażnik , który zaczyna swoją zmianę o 3. On z kolei pilnuje żeby nikt na górę się nie wdrapywał, ponieważ rząd Hawajów po remoncie i renowacji schodów zamknął je dla użytku publicznego. Co oczywiście zadziałało jak doskonały chwyt marketingowy z ich strony i jeszcze bardziej wzbudziło nasze zainteresowanie zdobyciem szczytu. Przygotowanie do akcji mimo wszystko mieliśmy średnie. Brak latarki, światło tylko z telefonu i bardzo ogólną informację jak znaleźć schody do nieba. Szybko rzeczywistość zweryfikowała nasze zamiary. Błądzenie najpierw po dzielnicy domostw w poszukiwaniu właściwego wejścia na szlak. Przeciskamy się w końcu przez dziurę w płocie i dalej spacerujemy już w środku ciemnego lasu, gdzie cywilizacja objawia się tylko betonowym podłożem. Adrenalina zaczyna się podnosić, a my podążamy wskazówkami w rodzaju skręć w lewo, skręć w prawo, szukaj wydeptanej ścieżki. Choć oczy przyzwyczaiły się do ciemności to wciąż środek lasu i nocy. Jedyne światła to te na autostradzie biegnącej ok. 150 m nad nami. Po dłuższym spacerze docieramy do długiego, opuszczonego baraku. To nie jest sympatyczne odkrycie w takich okolicznościach kiedy jak w moim przypadku występuje strach w ciemności i zbyt liczna znajomość horrorów :) Był to najwyższy czas pogodzić się z faktem że zabłądziliśmy co nie oznaczało jednak odwrotu tylko powrotu tą samą drogą i szukaniu kolejnej. Fantazja zaprowadziła nas przez bardzo małą szczelinę w płocie w środek lasu wyimaginowaną ścieżką gdzie po dłuższej chwili przedzierania się przez haszcze dotarliśmy do kolejnej ścieżki. Możnaby dodać jeszcze kilka opisów naszej mozolnej tułaczki w nieokreślonym kierunku, w rezultacie której dotarliśmy do schodów za późno. Strażnik był już na miejscu i mimo wszelkich pytań o to kiedy idzie do toalety albo odwróci się w przeciwnym w kierunku, w końcu nawet oferowaliśmy zapłatę. Gość był nieugięty i próba wejścia na górę wg jego ostrzeżeń zakończyła by się wizytą na policji. Odpuściliśmy. Nie ma co też szczegółowo opisywać dalszych działań kiedy z polotem fantazji postanowiliśmy wspinać się środkiem lasu po głazach żeby nieokreślonym sposobem obejść strażnika i znaleźć schody. W końcu poddaliśmy się i w brudnych butach i obdrapani autobusem wróciliśmy do Waikiki.

Próba druga. Około 2 tygodnie później. Zauważywsy, że dwójka Hiszpanów z naszego hostelu wypożyczyła samochód postanowiłem zaproponować im wycieczkkę pełną wrażeń i pięknych widoków. Za pośrednictwem innych hiszpańskojęzycznych ludzi jak najbardziej szczegółowo i nawet trochę z przesadą opowiadałem o tym wyczynie. Pośrednictwo osób trzecich spowodowane było ich znikomą znajomością angielskiego. Ok, chłopaki zdecydowali się podjąć wyzwanie. Następny dzień minął na wzajemnych uśmiechach i powtarzaniu godziny wyjazdu. Jedziemy, mają gps w samochodzie więc idzie jak po maśle. Docieramy na miejsce, odnajdujemy płot do przeskoczenia, no i się rozmyślili. Nie będę ukrywał frustracji i zirytowani postawą Panów, ale ich chęć przygody najwyraźniej została zabita przez obawy.

Próba ostateczna. Tym razem startujemy z północnego wybrzeża. Ostatni autobus nie przyjeżdża, albo był za wcześnie. Godzina 23, cały czas mamy nadzieję że się uda. Pierwszy samochód zabiera nas mniej więcej połowę trasy, a kierowca po drodze funduje nam darmowe zwiedzanie pokazując pięknie oświetloną świątynię. Czekamy pod supermarketem 7 eleven na kolejną okazję. Tym razem z pomocą zatrzymuje się pick up i jedziemy na pace oglądając wybrzeże nocą z wiatrem we włosach. W końcu Kaneohe, Haiku Road. W oddali widać już autostradę nad miastem. Jej wysokość to dopiero mała część wędrówki po schodach do nieba. Tym razem dużo szybciej udaje znaleźć się właściwe wejście, nie udaje się popełnić tych samych błędów. Znów docieramy do opuszczonego baraku, adrenalina wzrasta, szukamy dalej. Jest dziura w płocie, tym razem właściwa. Błoto i wszechobecna wilgoć zaczynają przesiąkać ubrania. Nerwowo spoglądam na zegarek czy aby na pewno tym razem się uda. Jest znak. "Sorry, we're closed", co brzmi mniej więcej jak "Witamy serdecznie, właśnie dotarłeś do schodów do nieba". Bardzo szybko pokonujemy 2 zamknięte bramki i dość żwawo zaczynamy pokonywać pierwszą partię schodów. Jest środek nocy, mamy jedną latarkę czołową. Dookoła ciemno, a schody momentami przypominają bardziej drabinę. Każdy chwyt poręczy przed kolejnym krokiem ściskam możliwie mocno. Pierwsza platforma. Widać światła miasta i już na tym etapie oddaloną autostradę. Schody, druga platforma. Zaczynamy wchodzić w chmury, nie widać nic, zbocza wydają się urwiste i strome. Takie na prawdę są, ale w ciemności efekt się wzmaga. Około 4 jesteśmy na szczycie. Przemoczeni, dookoła mokro. Mamy zapas snaków, wody i wino. Oczekiwanie to nic przyjemnego. Bezruch powoduje zmęczenie i senność. Cały czas jest ZIMNO! Na szczyt dobija jeszcze 2 grupy. Razem jest nas 10 osób. 6:15 wschodu słońca nie widać. Czasem przez chmury przebija się widok. W końcu decydujemy się schodzić. Stopniowo widok się przejaśnia, następuje niekontrolowany wybuch śmiechu i ogólna radość kiedy w końcu widać pełną panoramę. Droga w dół jest łatwa i już wcale nie taka straszna. Na dole czeka strażnik, starszy gość ze swoim motocrossem i kolorowymi włosami. Przyjacielska rozmowa o tym jak się nam podobało i wskazówki jak najszybciej się wydostać do cywilizacji. Do końca dnia chodziłem bez butów i pierwszy raz od dawna doceniłem słońce. Plan w końcu został zrealizowany, mogę opuścić Oahu.

Budynek na szczycie w ktorym smierdzialo uryna, ale chronil od wiatru

widok na szczycie

platforma nr 2

jest i wschód

tu było jak na drabinie

to autostrada widoczna z góry jak mała tasiemka

go hard or go home !

radość z sukcesu